၁၃၂၃ခု နယုန်လ အတွင်းမိုးရေ၊ မိုးပေါက်များ ရွာသွန်းလိုက်၊ ရပ်လိုက်ဖြစ်ခါ မှန်မှန်သွန်းဖြိုး နေပါသည်။ ထိုအချိန်တွင်ဦးစုရ၊ ဦးထွန်းညွှန့်၊ ဦးရွှေ၀၊ ဦးဖိုးတော။ ဦးဘတို့မှ ယခု(အရိယာဓမ္မာရုံ)ကြီး နေရာတွင် ဦးဥက္ကဌ ချမ်းသာစွာနေထိုင်သီတင်းသုံးနိုင်ရန်အတွက် ကျောင်းတစ်လုံးဖြစ်မြောက်ရန် ၀ိုင်း၀န်းပြုလုပ်နေကြပါသည်။
တဲကျောင်းကလေး ပြီးစီးသွားသောအခါ ဦးဥက္ကဌမှာ နှောကုန်းရွာအတွင်း သို့ ဆွမ်းခံထွက် မယ်တော် ကြီးဖြစ်သူမှာ ဦးဥက္ကဌ၏ ကျောင်းမှာပင်နေထိုင်ရင်း ယောဂီများခေတ္တနားနေနိုင်ရန်အတွက် (၁၆)ပေ(၁၀)ပေခန့် ဓနိမိုး၊ ၀ါးထရံကာ တစ်လုံးကို၊ မရှေးမနှောင်းပင်တည်ဆောက်လိုက်ပါသည်။

ဦးစုရနှင့် ယောဂီများသည် ဥပုတ်နေ့များတွင်တရားတွင်တရားအားထုတ်ရန်နှင့် တရားနာကြရန်လာရောက်လေ့ရှိပါသည်။ ထိုသို့တရားအားထုတ်သူများအနက်နှောကုန်းရွာမှ ညဉ့်အိပ်၊ ညဉ့်နေလာသူမှာ အသက် (၃၀) ခန့်ရှိ ကိုကျော်မောင်ဖြစ်ပါသည်။
တစ်နေ့သော ညနေစောင်းတွင် လူနှစ်ယောက်၊ ဗလကောင်းကောင်းဖြင့်တရားထိုင်နေသော ဓမ္နာရုံငယ် အတွင်းသို့၀င်ရောက်လာခဲ့ပါသည်။ ထို့နောက်ဦးဥက္ကဌ၏ ခြေတော်အစုံကို ဦးခိုက်ပြီးရိုသေစွာ ကန်တော့ကြ ပါသည်။ ထို့နောက် (၁၅)မိနစ်ကြာမျှဦးဥက္ကဌနှင့် ၎င်းဧည့်သည်နှစ်ယောက် ထိုင်နေကြပါသည်။ အသံမကြားရပါ။